KALAN SON BEŞ DAKİKA

"Bana ait ne varsa seni korkutuyor
Sana ait ne varsa hiçbiri benim değil
Belki ölmek hakkımı kullanıyorum
Belki gelmem gelemem beş dakika bekle git
Attila İlhan "


Anılar...  Her zaman acıyı canlı tutar. Zaman geçer, mekan kaybolur. Alışmaya çalışırsın zamanın suskunluğuna, güneşin sessiz batışına.

Geçtiğin portakal çiçeği kokulu sokaklarda ararsın beni divane olmuşçasına. Ararken zaman, su gibidir. Ey sevgili! Sen baktıkça su akıyor, su aktıkça ben kayboluyorum. Sensiz olan boşlukta. Hiç bir yere hiç kimseye ait olamıyorum, anılarımla tutunurum sandım ama özlemle harmanlandığında geriye o da kalmıyor.

Sana söyleyemediğim, içime atıp boğazıma, bir balığın kılçığı kaçmış  gibi düğüm düğüm yutkunuyorum,  sana söyleyemediklerimi. "Neden? " diye sorarsan eğer korkuyorum belki sensiz olmaktan belki de senli çok mutlu olmaktan.

Korkularla yüzleşmek, savaşmak gerek,  bu deli saçması,  sarhoş halden çıkıp yaşamak gerek asıl hayatı.

Şimdi durup nasıl diye düşünürken:

Bırak kendini dalganın sesine,
Bırak kendini sonsuz maviliğe ve
Bırak kendini ömrümüzün kalan son beş dakikasına...