EN ÇOK DA KENDİMDEN...

Kaçıncı bu gidişim , susuşum , içime atışım kaçıncı?

Sanmasınlar ki vurdum duymazım , sanmasınlar ki hiçbir şeyin farkında değil , sanmasınlar ki ben hala küçük , her şeye kanan 5 yaşındaki kız çocuğuyum...

Büyümekten soğuttular , ağlamaktan , gülümsemekten , paylaşıp dertleşmekten... Neden herkes sahip oldukları hayata karşılar?

Neden herkes deveye hendek atmakla uğraşıyor ki ?

Sürekli sorgulamaktan , sorgulanmaktan yoruluyor insan .

Yıktığım her duvarlarda yenisini inşa ediyorlar. Nereye kadar yıkacağım ? Nereye kadar çekeceğim bu acıları? Suskunluğumla denizler taşacak , kayalara vurdukları hırçın dalgalarıyla kayaları aşındıracak. Kim nereye kadar dayanacak söyleyin bana?!

Kaçıp saklanıyoruz her gece yorganın altına sanki tüm dünya bize düşman olmuşçasına . Büyümek bu ise eğer özür dilerim kendim , ben yapamayacağım. Tükendim , tüketildim artık...

Ben anlamaya çalıştıkça anlaşılmıyor isem,

Düşlerimi kuşkusuzca gerçekleştiremeyecek isem,

Bana armağan edilen hayatı benim adıma belirlenen çerçeveye
sığdırmaya çalışacak isem,

Kusura bakma  kendim...

Özür dilerim her şeyden , herkesten..

En çok da kendimden....