KALEMİME

Kalemim;

şimdi de ait olduğu satırları arıyor. Arıyor ama ne tarafa doğru gideceğini bilmiyor .

Çaldığı her kapıdan kovulmuş , çizdiği her yolda çıkmaza , amansızca sürüklenmiş ve en sonunda durmuş , görmeye çalışmış , bunca geçmişini ve şuan nerede ve ne zaman da olduğunu...

İlham kaynağı içinde, sönmeyen derin , kabuk bağlamaya yüz tutmuş ama her defasında yeniden kanatan bu , denizlere derya olup kalemimle karanlık geçmişimi temizlemeye çalışırken kim bu bize çıkmaza sürükleyenler?

Kanatıyorlar zorla kapanmayan yaramı .Ben istemesem de kanatıyorlar işte öyle döküyoruz o güz yağmurunun bıçak yarasında keskin damlalarını. Süzülüyor al yanaklarımdan ,yine hep aynı yerde kalemimin en güzel cümlesinin tam ortasına düşüyor. Tıpkı bizim şimdiki dünyamız gibi...

Bu dünyayı aydınlatmak da karartmak da bizlerin elinde. Elinde ama hem bu fırsatı verip hem de bu fırsatı almak: Kimin mantığına yatıyor ki?!

Bizlere sunduğu her fırsatı özgürce uçan kuşlar,soluksuz akan dere , dostane kayalarına acımadan dalgalarını çarpan , sert denizim  gibi hür irademle yapmadıktan sonra neye yarar ?!

Gel gelelim bir de duygu meselesine. Siz benim hayallerimi , duygularımı , yaşama tutkumu elimden almakla ne büyük bir suç işlediniz!

Siz benden sadece ruhumu değil, çelimsiz vücudumu da aldınız!

Siz benim tüm ömrümü aldınız!

Şimdi söylüyorum size :

Bu hayatta düşünüz kadarsınız...

Düş'ünün ne kadarsınız?...