SEBEPSİZ...

İçeride yine büyük bir curcuna. Herkes bir telaş içerisinde , ne olduğunu anlayamadığım tatlı küçük bir kargaşa. Bu kargaşada ne onlara yardım edebilirsin ne de ayak altında dolaşabilirsin.

En iyisi gitmek...

"Ne kargaşası?"diye sorarsanız , özlemle bekledikleri torunlarının ve yeğenlerinin gelişiydi.

Ama şu vardı ki ben bunları sadece uzaktan hayal ediyor,düşlerimde kurup,yıldızlarıma anlatıyorum.

İçten içe nefes alamayacak gibi olsam da yine de çevreme gülümsüyorum.

İnsan zamanla gülümseyerek ağlamayı da öğreniyor.

Asıl içten içe hüzünlenmemin sebebi,benim onların arasından sessizce gitmem gerektiğiydi...

"Neden?"derseniz bunun cevabını bende bilmiyorum.

Ama şundan eminim ,

GİTMEM GEREK...