OLMAYANI HİSSETMEK

Geçmişte yapılan hataların buram buram hissedildiği bir akşam vakti kurdum soframı.

En sevdiğim plağım hazırda. Gecenin sessizliğinde seni düşlüyorum. Biliyorum arkamdan hüzünlü gözlerle sessizce beni izliyorsun ama sadece izliyorsun.

Konuşmuyorsun mesela. Dokunmuyorsun, varlığını hissettirmiyorsun ama ben yine de hissediyorum, biliyorum.

Sen bunları yapmadıkça, ben de çareyi sigaramda buluyorum.

Hissediyorum kızıyorsun peki neden susuyorsun?

Hani eskiden derdin ya "Şu mereti içiyorsan ya tam iç kafanda kurduğun onca şeyleri silip at ya da hiç içme!

Çünkü sen bu şekilde içtiğinde , geceleri uykunun en tatlı yerinde bal dudaklarından öpemiyorum.

İçimde kalıyor kendimi  suçluyorum. İkimize de  acı çektirmek yerine bir karar ver!

Tabii çilingir sofran ve sigaran olmadan...

Sen bu kararı vermediğin sürece, ben olmayacağım, ben olmayınca sen nefes alamayacaksın.

Ve sen artık yaşayan bir ölü olacaksın."

Fark ediyorum da sen sustukça ben zaten yaşayamıyorum.

Haklıydın sigara zarardı. Sigara ölümdü. Sigara bir avuç kağıda sarılmış  zehirdi...

Sigara pişmanlıktan öte ayırıcıydı . Nereden bilebilirdim ki seni benden alacağını?...

Şimdi sen hayat denen yerde bensizlikle yaşarken , anladım ki aslında

Susan sen değilsin, susan benim.

Yaşayan sensin, ölen ben....