GÖZLERİMDEKİ ARAYIŞ

Çaresizliği, çıkmazda oluşu, birinden bir beklenti içinde olduğu o kadar belliydi ki bunu anlatmaya kelimelerim kifayetsiz kalıyordu.

Gözyaşları yanaklarından her zaman ki gibi değil de , farklı bir yol izlercesine süzülüyordu. Kendisine kapanan her kapıda, yardıma ihtiyacı olduğunda onun sesini kimse duymayınca her zaman ki yaptığını yaptı "Bu da geçecek!" deyip, umutla gökyüzünü seyretti.

Seyrederken hep düşlerini anlattı. O anlattıkça ben dinledim. Ama dinlerken bir şey farkettim . Sanki ben yokmuşum gibi kelimelerini seçmeden, gözlerinin içi gülerek, içten içe heyecanlanarak anlatıyordu.

Ve o an anladım ki.

Bir başkasının senin hayatına, senin kararlarına, sana ait hayallerine ve duygularına dokunmasına izin vermeyeceksin.

Çünkü verdiğin an ne sen kendini bulabilirsin ne de bir başkası...

Tek çözümü...

"AYNAYA BAKTIĞINDA KENDİNİ GÖRMEKTE..."