SONSUZ BEKLEYİŞ

Geçip giden yılların ardından penceremde oturup yolunu gözlüyorum. Gelmeyeceğini bilsem dahi.

İçimde bir kıpırtı var sanki "Vazgeçme, sabret çok yakında gelecek." dermişçesine.

Belki de kendimi kandırıyor veyahut avutuyordum, kim bilir?

Sen gittin anladım da geride bıraktıkların...

Beni bir başıma, yapayalnız, pencere başlarında yoldan geçen her sese topal ayağımla, yarı gören gözlerimle koşmaya zorlayanlar şimdi neredeler?!

Bunları dile getiremiyorum ama beni görüp anlayanlar çoktan kaleme almış, yazıyorlardır. Yazmaları güzel lakin bunu benim hislerimi anlamadan, gözlerimin içine , tenimin sıcaklığını hissetmeden üstünkörü kaleme almaları canımı yakıyor.

Şimdi kapım çalsa, gidip açmaya ne mecalim ne de dermanım var...

Diyeceğim o ki benim gözümü yollarda bırakanlar elbet bir gün senin gibi arkamdan baka kalacaklar.

Ta ki ben sizleri affedene kadar...