SAKLI GÖKKUŞAĞI

Sıkıldım yine her şeyden, karşıma geçip ahkam kesenlerden, umutsuz dolu bakışlardan, dünyanın sonu gelmiş, sessiz limanında hiç gemi kalmamış gibi davrananlardan sıkıldım.

Kızıyorum bazen onlara ve de kendime.  "Biz bu hale gelene kadar daha önceden neden fark edemeyip, aynada kendimizi göremedik? "diye söyleniyorum içten içe.
Ama hep kendime ve bizlere, bu hale gelenlere söyleniyorum.

Sonra yağmur altında delicesine dolaşırken, birden kalbime bir hançer saplanırcasına kalakalıyorum. Canım çok acıyor ama belli etmiyorum. Biliyorum ki sevenlerim kahrolacak. Lakin "Bu hançer nereden çıktı?"  diye sorarsanız eğer dönüp bir yaşadığınız hayata göz atın, orada bulursunuz belki...

En basiti çıkmaza sürükleniyoruz. Kimimiz bizi uyarıyor ama duyan yok, varda yorumlayış biçimi farklı. Sanki ayrı lisanları konuşuyomuşuz gibi boş ve anlamsız bir şekilde bakıyorlar. O an o bakışmadan sonra işte hançer daha da çok saplanıyor. Susuyorum...

Bir an yağmuru izliyorum ve dinlendirici müziğim olan su sesini dinleyerek, düşünüyorum."Bu insanlar neden boş ve anlamsız  bakıyorlar? "ama en önemlisi" Neden hissiz? "diye düşünürken, hayatın bana öğrettikleri ve şahit olduklarıma göre sevmesini bilmedikleri, bakmasını bilmedikleri ve en önemlisi içten gülümseyip, karşısındaki insanında gönül gözünü açamadıkları için o anlamsız, içler acısı bakışkar ortaya çıkıyor.

" Hiç de bile benim bakışlarım gayet anlamlı"diyenler sizlere tek bir sorum olacak.

O anlamlı bakışlarınız ve siyah beyaz dünyanızda saklı Gökkuşağınızı görebiliyor musunuz? Evet, görebiliyorum deseniz dahi size inanmıyorum. Çünkü bunu anlamanın tek yolu:

Anlık  içten gelen gülümsenizde saklı...